GRAB

LIPA

Teren pomiędzy przystankiem nr 1 i 2 jest z pewnością najpiękniejszym fragmentem lasu lipowego i ścieżki przyrodniczej.

Zwraca uwagę harmonijna budowa drzewostanu złożonego głównie z lipy drobnolistnej o wieku oscylującym wokół 200 lat, z domieszką graba, jodły i jawora. Schodząc wijącą się wśród lasu ścieżką warto zachować ciszę, by zobaczyć pasące się w tej części lasu sarny, a także liczne tu ptaki śpiewające. Warto zwrócić uwagę na pnie martwych drzew leżących na stoku - widać wyraźnie różny stopień rozkładu drewna i powolną przemianę w podłoże leśne. Drzewa leżące są bardzo ważnym elementem zdrowej i naturalnej struktury lasu, której nie sposób zauważyć w tzw. lesie gospodarczym, czyli drzewostanie mniej lub bardziej sztucznym. Drzewa przewrócone (nie zawsze martwe) przechodzą wiele różnych faz obumierania i rozkładu, a cały proces, w czasie którego spełniają wiele ważnych dla biocenozy leśnej zadań, trwać może nawet kilkaset lat. Schodząc w dół ścieżką przyrodniczą można również zauważyć po jej lewej stronie (około 50 m nad pierwszą barierką ochronną) błotniste kąpielisko dzicze, z którego korzystają też inne zwierzęta leśne. Prowadzą do niego wąskie wydeptane szlaki zwierzęce - tzw. weksle.

W okresie wiosennym bezpośrednio przy ścieżce spotkać można kwitnącą roślinę chronioną - wawrzynka wilcze-łyko (Daphne mezereum L.).

Przejście wolnym tempem do przystanku nr 2 nie powinno zająć więcej niż 20 minut.

LIŚĆ OLSZY

BORSUK

Znajdujemy się na dnie parowu leśnego, którym płynie potok górski. Widać wyraźnie zarówno zmianę gatunków drzew, jak i ogólnego wyglądu lasu. Stojąc na drodze dolinowej łatwo zauważyć granicę dzielącą drzewostan lipowy (grąd) od olszyny karpackiej. Szczególnie dobry przykład drzewostanu z przewagą olszy znajduje się nieco w dół potoku. Wiosną i jesienią można na tym terenie spotkać nawet kilkanaście salamander podczas jednej wycieczki. Wiosną płazy te wędrują do płytkich rozlewisk strumienia, by mogły tam przyjść na świat larwy salamandry - a jesienią odbywają gody, co jest zupełnie wyjątkowe wśród naszych płazów..

Także tutaj, na stromych miejscami zboczach parowu żyją duże ssaki leśne - borsuki, których tropy można czasem odnaleźć odciśnięte w wilgotnym podłożu.

Spacer w dół strumienia jest okazją do zaobserwowania meandrującego i wiecznie zmiennego koryta strumienia górskiego, a także do obserwacji różnych form erozji wodnej.

UWAGA!

Od przystanku i tablicy nr 2 należy wrócić po trasie ścieżki (wychodząc po drewnianych stopniach) do punktu rozwidlenia się ścieżki i wędrować dalej do przystanku nr 3.

Rozwidlenie jest oznaczone tablicą i zaporą drewnianą.

Przejście z przystanku nr 2 do przystanku nr 3 nie powinno zająć więcej niż 20 minut, należy przy tym zwracać uwagę na przebieg ścieżki, która kluczy zakosami przez fragmenty mocno zakrzaczone.

JODŁA

W otoczeniu tablicy, a zwłaszcza w głębi drzewostanu zauważyć można piękne jodły. Jest to gatunek, który jako główny budował prastarą PUSZCZĘ KARPACKĄ.

Jodła jest bardzo ciekawym drzewem o wysokich wymaganiach wodnych i klimatycznych. Obecnie gatunek ten masowo ustępuje miejsca bukowi i najprawdopodobniej wielkie okazy jodeł z terenów Popradzkiego Parku Krajobrazowego są jedną z ostatnich szans na poznanie tego gatunku w fazie drzewostanu dojrzałego i tzw. starodrzewia. W życiu lasu zachodzą pewne cykliczne przemiany zarówno w czasie, jak i w przestrzeni, co oznacza, że drzewostany się starzeją i ulegają rozpadowi, aby ustąpić miejsca często nowym drzewostanom złożonym z innych gatunków. Jest to proces naturalny. Niestety, zwiększająca się ilość czynników szkodliwych (skażenie powietrza, odwadnianie i inne) przyspiesza ten naturalny cykl, co znoszą tylko niektóre gatunki drzew i niekoniecznie najcenniejsze ich zespoły. Przemiany w tym względzie są obecnie tak szybkie, że utrzymanie lasów naturalnych, chronionych rezerwatowo ma ogromne znaczenie dla porównania tego, co dzieje się w lasach gospodarczych z procesami naturalnymi. A dziś już nikt nie kwestionuje opinii, że to Natura gospodaruje najlepiej.

Oczywiście szkodliwe oddziaływanie nie omija rezerwatów, ale - jak się okazuje - ma tam mniejszy wpływ na harmonijną i odporniejszą biocenozę leśną.

Rezerwaty przyrody są także nie do końca poznanym rezerwuarem gatunków i form, które w przyszłości mogą mieć bezcenne znaczenie gospodarcze. Już dzisiaj znane są przypadki wykupywania wielkich, dziewiczych połaci lasów przez firmy zajmujące się biotechnologią, a następnie utrzymywanie tych terenów w stanie naturalnym jako najcenniejszego zabezpieczenia nieskończenie wielu surowców na przyszłość.

ŚWIERK

Warto zwrócić uwagę na samą ścieżkę, którą poruszamy się dotąd. Zaprojektowana i wytyczona w okresie międzywojennym była stale odnawiana i sprzątana. Niestety, przez wiele lat stała się zupełnie zapomniana, a jej coraz mniej wyraźny przebieg wykorzystano dla wydeptywania skrótów i nowych szlaków. Dzięki opiece Parku i sporej grupy młodzieży licealnej. udało się powrócić do pierwotnego przebiegu ścieżki. Skróty i niepotrzebne dzikie przejścia starano się zamknąć poprzez nagromadzenie obumarłych gałęzi i kłód, ustawienie zapór drewnianych i regularne grabienie ścieżki.

Prosimy Cię o uszanowanie tych wysiłków i wędrowanie tylko wyznaczonym szlakiem, w ten sposób ograniczymy ingerencję człowieka do niezbędnego minimum, a ścieżka przyrodnicza - mimo dostępności - stanie się dodatkowym sposobem na ochronę rezerwatu.

Odległość od przystanku nr 4 do 5 pokonasz w 15 minut.

JAWOR

ŻBIK

W drzewostanie wokół przystanku nr 5 zobaczyć można ładne okazy jawora, drzewa typowo leśnego, które stanowi cenną domieszkę biocenotyczną wpływającą przez swą obecność (opad liści o określonym odczynie, własne powiązania z grzybami, regulacja dostępu do światła lasu i inne) na środowisko leśne. Warte zobaczenia są okazy z charakterystyczną dla leśnych okazów jawora odstającą korą, których to form nie znajdziemy u tego samego gatunku posadzonego w zieleni miejskiej.

W bezpośrednim sąsiedztwie tablicy nr 5 zauważyć można drzewo z kilkoma dziuplami, na którego przykładzie widać, jak wiele funkcji spełniają stare drzewa, których zazwyczaj brak w lasach gospodarczych. Wiele gatunków ptaków (bez których utrzymanie "w ryzach" szkodliwych owadów leśnych nie jest możliwe) nie ma warunków do bytowania w lasach pozbawionych starych, dziuplastych drzew. Warto też zwrócić uwagę na widoczne w głębi drzewostanu stare okazy jodły przemieszane luźno z gonnymi lipami.

Atrakcją tej części rezerwatu jest bardzo ostrożny i nie pokazujący się zbyt często chroniony dziki kot leśny - żbik.

Przejście od przystanku nr 5 do 6 nie nastręcza trudności i nie zajmuje więcej niż 25 minut wolnego marszu.

BUK

Wędrując od przystanku nr 5 do 6 mogłeś się przekonać, jak odmiennie wygląda las złożony z różnych gatunków drzew. Uderzająca jest też różnica wyglądu drzewostanu dojrzałego i drzewostanu młodego. Warto zapamiętać te różnice i zdać sobie sprawę z długości cykli życiowych lasu. Życie ludzkie trwa około 80 lat i najczęściej w takich przedziałach czasowych planujemy zyski i straty, oceniamy rozwój i regres, powodzenie i klęskę. Życie poszczególnych drzewostanów liczy się na setki lat i aby dobrze planować i osiągać faktyczne zyski gospodarcze, trzeba brać to pod uwagę. Szybki maksymalny zysk z drzewostanu poprzez jego wycięcie i sprzedaż drewna okazuje się często faktycznie klęską gospodarczą w szerszym wymiarze czasu.

Traktowanie lasu wyłącznie jako fabryki drewna jest podstawowym błędem, chociaż błędem jest również nieuwzględnienie rzeczywistych potrzeb ludzkich możliwości, jakie niosą zgodne z ekologią metody pracy z lasem. Drzewostan bukowy w fazie tzw. tyczkowiny i drągowiny (od przeciętnej grubości drzew), który mijamy po drodze, przekształci się w stary las bukowy za sto lat, a za lat dwieście zmieni się w inny. Warto o tym pamiętać.

Od przystanku nr 6 do okazałych modrzewi oznaczonych tablicą nr 7 dzieli Cię 5 minut marszu.

MODRZEW

Kępa starego i niezwykle pięknego modrzewia w starszej literaturze określanego "modrzewiem polskim" jest dobrą okazją do poznania tego gatunku. Gruba, spękana kora, charakterystyczna kształt pni i gałązki z szyszkami (zawsze pewna ich ilość leży pod drzewami) są tal charakterystyczne, że po zapoznaniu się z nimi rozpoznanie w przyszłości modrzewi nie powinno stanowić trudności. Modrzew jest drzewem wybitnie światłorządnym, co oznacza, że rośnie najlepiej na odkrytych powierzchniach, a w drzewostanie dąży uparcie do dominacji nad innymi gatunkami, aby zapewnić swej koronie swobodny dostęp do światła.

Gatunek ten nadaje się świetnie na nasłonecznione zbocza górskie, szczyty pagórków, a szybkość wzrostu powoduje, że chętnie sadzony jest zarówno w lesie, jak też w zielenie miejskiej i przy domach.

Przechodząc od miejsca wypoczynku ze stawkiem do kępy modrzewia pozostawiliśmy po stronie południowej szczyt Góry Mikowej. Już tylko kilka minut marszu drogą leśną dzieli Cię od tablicy z napisem KONIEC ŚCIEŻKI PRZYRODNICZEJ, a paręset metrów dalej tablicy wejściowej, skąd dwie godziny temu rozpocząłeś zwiedzanie rezerwatu. Dziękujemy!

Tekst: Marek Styczyński
Sylwetki drzew i mapa: Zbigniew Styczyński
Zdjęcia z rezerwatu: PM
UWAGA: zdjęcia nie są przypisane do przystanków.